سرود آفرنیش
من که با این برگ ریزان روز و شب سر کرده ام
صدگل امید را در سینه پرپر کرده ام
دست تقدیر این زمانم کرده همرنگ خزانم
پشت سر پلها شکسته پیش رو نقش سرابی
هوشیار افتاده مستی در خرابات خرابی
مهربانی کیمیا شد مردی دیرسیت مرده
سرفرازی را چه داند سر به زیری سر سپرده
می خوام غم ها و دلمردگی هایم را از وجودم بیرون بکنم
اگر این بازی روزگار اجازه بده و چرخ زمانه آرام بچرخه اما...
و تمام کلمه های خیانت.جدائی رو خط خطی کنم و در سرود
آفرینش شعرهای تازه بسازم..........................
در دو روز عمر خود بسیار حرمان دیده ام
بس ملا متها کر این نامردمان شینیده ام
سر دهد در گوش جانم موی همرنگ شبانم
زین سبب گردی زخاکستر .به خود پاشیده ام
گر بمانم یا نمانم بنده پیر زمانم
